Με την πάροδο πολλών ετών, αποφεύγοντας τη μεγάλη δημοσιοποίηση, οι αρχές στη Νέα Υόρκη απενεργοποίησαν τα περισσότερα κουμπιά ελέγχου που κάποτε χρησίμευαν για τη διαχείριση των φωτεινών σηματοδοτών στα σημεία διέλευσης πεζών στην πόλη. Αποφάσισαν ότι οι αυτόματοι χρονομετρητές σχεδόν πάντοτε λειτουργούσαν καλύτερα. Το 2004, είχαν απομείνει λιγότερα από 750 τέτοια κουμπιά σε σύνολο 3.250. Η τοπική αυτοδιοίκηση, ωστόσο, δεν απομάκρυνε τα απενεργοποιημένα κουμπιά, αφήνοντας τους πεζούς να τα πατούν επίμονα, δίχως αποτέλεσμα.

Αρχικά, τα κουμπιά παρέμειναν εξαιτίας του κόστους απομάκρυνσης. Αλλά, αποδείχθηκε ότι ακόμη και ως μη λειτουργικά, εξακολουθούσαν να εξυπηρετούν κάποιον σκοπό. Πεζοί που πατούν ένα κουμπί είναι λιγότερο πιθανόν να διασχίσουν τον δρόμο, προτού ανάψει ο πράσινος σηματοδότης για τους πεζούς, λέει η Tal Oron-Gilad από το Πανεπιστήμιο Ben-Gurion of the Negev στο Ισραήλ. Έχοντας μελετήσει τη συμπεριφορά στις διαβάσεις πεζών, σημειώνει ότι οι άνθρωποι υπακούν πιο πρόθυμα ένα σύστημα που φαίνεται να δίνει βάση στις δικές τους ενέργειες.

Τα μη λειτουργικά κουμπιά δημιουργούν επιδράσεις αυθυποβολής τέτοιου είδους, επειδή οι άνθρωποι αρέσκονται στο να έχουν την εντύπωση ότι διατηρούν τον έλεγχο των συστημάτων που χρησιμοποιούν, λέει ο Eytan Adar, ειδικός στην αλληλεπίδραση ανθρώπων-υπολογιστών, από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, στο Ανν Άρμπορ. O δρ Adar σημειώνει ότι οι φοιτητές του συνήθως σχεδιάζουν λογισμικά συστήματα με ένα επιλέξιμο κουμπί «αποθήκευσης» που δεν έχει κανέναν ρόλο πέρα από το να παρέχει διαβεβαίωση στους χρήστες, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ότι καθετί που πληκτρολογούν ούτως ή άλλως αποθηκεύεται αυτόματα. Μπορείτε να το σκεφτείτε, συνεχίζει, σαν ένα αφελές πάτημα αυταπάτης που μετρά την εγγενή ψυχρότητα του κόσμο των μηχανών.

Αυτή είναι η μία άποψη. Αλλά, τουλάχιστον στις διαβάσεις οδών, τα κουμπιά που δεν λειτουργούν, μπορεί να έχουν και μια σκοτεινή πλευρά. Ο Ralf Risser, επικεφαλής του FACTUM, ενός ινστιτούτου στη Βιέννη που μελετά ψυχολογικούς παράγοντες σε συστήματα κυκλοφορίας, εκτιμά ότι η πεποίθηση των πεζών για την ύπαρξη των κουμπιών και η συνεπακόλουθη αγανάκτηση απέναντι στην απάτη, πλέον υπερβαίνουν τα οφέλη.

Σε διάστημα πολλών ετών και μάλλον αθόρυβα, οι αρχές της Νέας Υόρκης απενεργοποίησαν τα περισσότερα κουμπιά που κάποτε ρύθμιζαν τους φωτεινούς σηματοδότες στις διαβάσεις πεζών της πόλης. Είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ηλεκτρονικοί χρονομετρητές είχαν, σχεδόν πάντα, καλύτερα αποτελέσματα. Το 2004, λιγότερα από 750 από τα 3.250 παρόμοια κουμπιά παρέμεναν σε λειτουργία. Ωστόσο, η τοπική αυτοδιοίκηση δεν φρόντισε να αφαιρέσει τα απενεργοποιημένα κουμπιά – με αποτέλεσμα αμέτρητα δάχτυλα να τα πατάνε ξανά και ξανά, εις μάτην.

Αρχικά, τα κουμπιά επέζησαν εξαιτίας του κόστους που θα είχε η αφαίρεσή τους. Στη συνέχεια, αποδείχτηκε ότι ακόμα και τα ανενεργά κουμπιά εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Οι πεζοί που πιέζουν ένα κουμπί είναι λιγότερο πιθανό να διασχίσουν το δρόμο προτού εμφανιστεί το πράσινο ανθρωπάκι, λέει η Tal Oron-Gilad του Πανεπιστημίου Μπεν-Γκουριόν της Νεγκέβ, στο Ισραήλ. Έχοντας μελετήσει τη συμπεριφορά των πεζών στις διαβάσεις, επισημαίνει ότι οι άνθρωποι υπακούουν πιο εύκολα ένα σύστημα το οποίο φαίνεται να λαμβάνει υπόψη τι του λένε.

Τα εκτός λειτουργίας κουμπιά προκαλούν αντίδραση παρόμοια με την αντίδραση που έχουμε στα εικονικά φάρμακα επειδή ο κόσμος θέλει να πιστεύει ότι ελέγχει τα συστήματα που χρησιμοποιεί, λέει ο Eytan Adar, ειδικός στην αλληλεπίδραση ανθρώπου–υπολογιστή στο Πανεπιστήμιο Ανν Άρμπορ του Μίσιγκαν. Ο δρ Adar σημειώνει ότι οι φοιτητές του σχεδιάζουν συνήθως λογισμικό με ένα κουμπί «Save» για αποθήκευση, το οποίο δεν έχει άλλο ρόλο παρά να καθησυχάζει χρήστες που αγνοούν ότι οι πληκτρολογήσεις τους, έτσι κι αλλιώς, αποθηκεύονται αυτόματα. Όπως λέει, μπορούμε να το θεωρήσουμε ένα είδος καλοπροαίρετης εξαπάτησης με την οποία εξισορροπούμε την έμφυτη ψυχρότητα του κόσμου των μηχανών.

Αυτή είναι μια άποψη. Αλλά, τουλάχιστον στην περίπτωση των διαβάσεων πεζών, τα κουμπιά–εικονικά φάρμακα μπορεί να έχουν και μια πιο σκοτεινή πλευρά. Ο Ralf Risser, επικεφαλής του ινστιτούτου FACTUM, ενός ινστιτούτου της Βιέννης που μελετά τους ψυχολογικούς παράγοντες στα συστήματα κυκλοφορίας, θεωρεί ότι η συνειδητοποίηση της ύπαρξης των κουμπιών από τους πεζούς και η επακόλουθη δυσαρέσκεια για την εξαπάτηση υπερβαίνει τώρα τα οφέλη.

Στη διάρκεια πολλών ετών, και χωρίς μεγάλη δημοσιότητα, οι αρχές στη Νέα Υόρκη απενεργοποίησαν τα περισσότερα από τα κουμπιά που κάποτε έλεγχαν τους σηματοδότες στις διαβάσεις πεζών της πόλης. Είχαν αποφασίσει ότι χρονοδιακόπτες ελεγχόμενοι από ηλεκτρονικούς υπολογιστές λειτουργούσαν σχεδόν πάντοτε καλύτερα. Το 2004, λιγότερα από 750 από τα 3.250 τέτοια κουμπιά παρέμειναν ενεργά. Ωστόσο, οι δημοτικές αρχές δεν αφαίρεσαν τα ανενεργά κουμπιά – προκαλώντας αμέτρητα δάχτυλα να τα πατούν μάταια.

Αρχικά τα κουμπιά παρέμειναν στη θέση τους εξ αιτίας του κόστους που θα είχε η αφαίρεσή τους. Αποδείχθηκε όμως ότι ακόμα και τα μη ενεργά κουμπιά είχαν κάποιο σκοπό. Οι πεζοί που πατούν ένα κουμπί έχουν λιγότερες πιθανότητες να διασχίσουν τη διάβαση πριν εμφανισθεί το πράσινο ανθρωπάκι, λέει η Ταλ Ορόν-Γκιλάντ από το Πανεπιστήμιο Μπεν-Γκουριόν του Νέγκεβ, στο Ισραήλ. Αφού μελέτησε τη συμπεριφορά των ανθρώπων στις διασταυρώσεις, παρατήρησε ότι οι άνθρωποι υπακούουν πιο εύκολα σ’ ένα σύστημα το οποίο φαίνεται ότι λαμβάνει υπόψη τις εντολές τους.

Ο Εϋταν Αντάρ, ειδικός στην αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, στο Αν Άρμπορ, λέει ότι τα ανενεργά κουμπιά προκαλούν ένα φαινόμενο πλασέμπο, επειδή αρέσει στους ανθρώπους να νιώθουν πως έχουν τον έλεγχο των συστημάτων τα οποία χρησιμοποιούν. Ο Δρ. Αντάρ παρατηρεί ότι οι φοιτητές του σχεδιάζουν συχνά λογισμικά με ένα κουμπί «αποθήκευσης», το οποίο δεν έχει άλλη χρήση από το να καθησυχάζει τους χρήστες εκείνους που δεν ξέρουν ότι αυτά που πληκτρολογούν αποθηκεύονται αυτόματα έτσι κι αλλιώς. Θεωρήστε το, λέει, ως μια πράξη καλοπροαίρετης εξαπάτησης για να αντισταθμίσει την εγγενή ψυχρότητα του κόσμου των μηχανών.

Αυτό είναι η μία άποψη. Στις διασταυρώσεις όμως, τουλάχιστον, τα κουμπιά πλασέμπο μπορεί να έχουν και μια κακή πλευρά. Ο Ραφ Ρίσσερ, επικεφαλής του FACTUM, ενός Βιενέζικου Ινστιτούτου που μελετά τους ψυχολογικούς παράγοντες στα κυκλοφοριακά συστήματα, υπολογίζει πως το γεγονός ότι οι πεζοί γνωρίζουν την ύπαρξή τους, και η ως εκ τούτου δυσανασχέτηση που αισθάνονται για την εξαπάτηση, ξεπερνά σήμερα τα πλεονεκτήματα.

Εδώ και πολλά χρόνια, οι αρχές στη Νέα Υόρκη, χωρίς να κάνουν μεγάλο ντόρο, απενεργοποίησαν τα περισσότερα κουμπιά χειρισμού που κάποτε έθεταν σε λειτουργία τους φωτεινούς σηματοδότες στις διαβάσεις πεζών της πόλης Είχαν αποφασίσει ότι τα ηλεκτρονικά χρονόμετρα λειτουργούσαν σχεδόν πάντα πιο αποτελεσματικά. Μέχρι το 2004, λιγότερα από 750 από το σύνολο 3250 κουμπιών αυτού του είδους παρέμειναν σε λειτουργία. Ωστόσο, η Δημοτική Αρχή δεν απομάκρυνε τα κουμπιά που δεν λειτουργούσαν με αποτέλεσμα να δελεάζουν αμέτρητα δάκτυλα να τα πατούν συνεχώς χωρίς αποτέλεσμα.

Αρχικά, τα κουμπιά συνέχισαν να υπάρχουν εξαιτίας του κόστους της αφαίρεσης τους. Αλλά αποδείχθηκε ότι ακόμη και τα κουμπιά που δε λειτουργούν, εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Οι πεζοί που πατούν το κουμπί είναι λιγότερο πιθανό να διασχίσουν τη διάβαση πριν εμφανιστεί το «πράσινο ανθρωπάκι», λέει η Tal Oron-Gilad από το Πανεπιστήμιο Ben-Gurion of the Negev, στο Ισραήλ. Αφού μελέτησε τις συμπεριφορές των πεζών σε διαβάσεις, σημειώνει ότι οι άνθρωποι πιο εύκολα θα υπακούσουν σε ένα σύστημα που δήθεν δίνει βάση στις γνώμες τους.

Τα κουμπιά που είναι εκτός λειτουργίας παράγουν συναισθήματα τέτοιου είδους αυθυποβολής επειδή αρέσει στους ανθρώπους το αίσθημα ναι έχουν τον έλεγχο των συστημάτων που χρησιμοποιούν, λέει ο Eytan Adar, ένας εμπειρογνώμονας για την αλληλεπίδραση ανθρώπου-υπολογιστή του Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στο Ανν Άρμπορ. Ο καθηγητής Adar σημειώνει ότι οι φοιτητές του συνήθως σχεδιάζουν λογισμικά με τεχνολογία πλήκτρου "αποθήκευσης" που δεν παίζει ρόλο εκτός από το να καθησυχάζει εκείνους τους χρήστες που δεν γνωρίζουν ότι ούτως ή άλλως κατά την πληκτρολόγηση αποθηκεύονται αυτόματα αυτά που πληκτρολογούνται. Σκεφτείτε το, λέει, σαν το άγγιγμα μιας καλοπροαίρετης απάτης για να αντιμετωπίσει την εγγενή ψυχρότητα του κόσμου των μηχανών.

Αυτή είναι μία άποψη. Αλλά τουλάχιστον σε σημεία οδικής διέλευσης, τα ψεύτικα κουμπιά μπορούν επίσης να έχουν και μια σκοτεινή πλευρά. Ο Ralf Risser, επικεφαλής της ένωσης FACTUM, ενός βιενέζικου ινστιτούτου που μελετά τους ψυχολογικούς παράγοντες σε συστήματα κυκλοφορίας, υπολογίζει ότι η συνείδηση των πεζών για την ύπαρξή τους, και την επακόλουθη δυσαρέσκεια για την απάτη, είναι τώρα πιο σημαντικά στοιχεία από τα οφέλη.