Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | Σε διάστημα πολλών ετών και μάλλον αθόρυβα, οι αρχές της Νέας Υόρκης απενεργοποίησαν τα περισσότερα κουμπιά που κάποτε ρύθμιζαν τους φωτεινούς σηματοδότες στις διαβάσεις πεζών της πόλης. Είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι ηλεκτρονικοί χρονομετρητές είχαν, σχεδόν πάντα, καλύτερα αποτελέσματα. Το 2004, λιγότερα από 750 από τα 3.250 παρόμοια κουμπιά παρέμεναν σε λειτουργία. Ωστόσο, η τοπική αυτοδιοίκηση δεν φρόντισε να αφαιρέσει τα απενεργοποιημένα κουμπιά – με αποτέλεσμα αμέτρητα δάχτυλα να τα πατάνε ξανά και ξανά, εις μάτην. Αρχικά, τα κουμπιά επέζησαν εξαιτίας του κόστους που θα είχε η αφαίρεσή τους. Στη συνέχεια, αποδείχτηκε ότι ακόμα και τα ανενεργά κουμπιά εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Οι πεζοί που πιέζουν ένα κουμπί είναι λιγότερο πιθανό να διασχίσουν το δρόμο προτού εμφανιστεί το πράσινο ανθρωπάκι, λέει η Tal Oron-Gilad του Πανεπιστημίου Μπεν-Γκουριόν της Νεγκέβ, στο Ισραήλ. Έχοντας μελετήσει τη συμπεριφορά των πεζών στις διαβάσεις, επισημαίνει ότι οι άνθρωποι υπακούουν πιο εύκολα ένα σύστημα το οποίο φαίνεται να λαμβάνει υπόψη τι του λένε. Τα εκτός λειτουργίας κουμπιά προκαλούν αντίδραση παρόμοια με την αντίδραση που έχουμε στα εικονικά φάρμακα επειδή ο κόσμος θέλει να πιστεύει ότι ελέγχει τα συστήματα που χρησιμοποιεί, λέει ο Eytan Adar, ειδικός στην αλληλεπίδραση ανθρώπου–υπολογιστή στο Πανεπιστήμιο Ανν Άρμπορ του Μίσιγκαν. Ο δρ Adar σημειώνει ότι οι φοιτητές του σχεδιάζουν συνήθως λογισμικό με ένα κουμπί «Save» για αποθήκευση, το οποίο δεν έχει άλλο ρόλο παρά να καθησυχάζει χρήστες που αγνοούν ότι οι πληκτρολογήσεις τους, έτσι κι αλλιώς, αποθηκεύονται αυτόματα. Όπως λέει, μπορούμε να το θεωρήσουμε ένα είδος καλοπροαίρετης εξαπάτησης με την οποία εξισορροπούμε την έμφυτη ψυχρότητα του κόσμου των μηχανών. Αυτή είναι μια άποψη. Αλλά, τουλάχιστον στην περίπτωση των διαβάσεων πεζών, τα κουμπιά–εικονικά φάρμακα μπορεί να έχουν και μια πιο σκοτεινή πλευρά. Ο Ralf Risser, επικεφαλής του ινστιτούτου FACTUM, ενός ινστιτούτου της Βιέννης που μελετά τους ψυχολογικούς παράγοντες στα συστήματα κυκλοφορίας, θεωρεί ότι η συνειδητοποίηση της ύπαρξης των κουμπιών από τους πεζούς και η επακόλουθη δυσαρέσκεια για την εξαπάτηση υπερβαίνει τώρα τα οφέλη. |