Kirunamijn

De hoofdmijn van Kiruna, Kirunavaara, is geopend in 1901 en nog steeds in gebruik. Er waren nog twee andere mijnen in de buurt in bedrijf, genaamd Luossavaara en Tuolluvaara. Deze mijnen waren tussen de jaren ’20 van de vorige eeuw en de jaren ’70 operationeel. De hoofdmijn van Kiruna is omstreeks de jaren ’70 van dagbouw overgegaan naar ondergrondse mijnbouw (schachtbouw). In de mijn werken 1800 mensen, waarvan ongeveer 400 ondergronds. In 2006 was de productie 15 Mt ijzerertsproducten.

Vanaf 1999 is het vroegere diepste niveau van de mijn, het 775 m niveau, vervangen door het 1045 m niveau, waarmee de winning door kan gaan tot 2018. Maar een verdere uitbreiding van de mijn is al onderweg. LKAB bouwt nu een nieuw hoofdniveau op 1345 m.

Het is bekend dat het erts doorloopt tot een diepte van 1500 m, en er zijn aanwijzingen dat het zelfs doorgaat tot een diepte van 2000 m. Het ertslichaam zet zich voort in noordelijke richting, onder de huidige stad Kiruna. Wegens de helling van het ertslichaam in noordelijke richting zal de uitbreiding van de mijn onder de huidige stad Kiruna komen, zodat een verergering van de mijnschade in Kiruna te verwachten is. De toch al voorkomende verzakkingen zullen in de toekomst alleen maar erger worden. Het is om deze reden dat men de stad Kiruna gaat verplaatsen. De verzakkingen zijn het resultaat van de gebruikte mijnmethode, het zogenaamde sublevel caving. Hierbij laat men de ondergrondse winplaatsen instorten als het erts is weggehaald.

Inmiddels is de mijn van Kiruna de meest moderne ondergrondse ijzerertsmijn. Minder dan een kwart van de werknemers van de mijn werkt ondergronds. De mijn is namelijk verregaand geautomatiseerd. Het boren gebeurt hoofdzakelijk met op afstand bediende boormachines. Grote, op afstand bestuurde shovels volgen vooraf geplande routes en stoppen in principe alleen om gebroken erts te laden en te lossen. De operator zit bovengronds en kan vanaf zijn werkplek drie shovels tegelijk bedienen. Het is namelijk alleen nodig om de besturing ter hand te nemen als er geladen of gelost moet worden. De rest is automatisch.

Het erts wordt naar schachten getransporteerd, om het neer te laten naar het 1045 m niveau. Op deze verdieping wordt het erts door zeven op afstand bestuurde shuttletreinen opgehaald, om naar een van de vier breek- en maalstations te worden gebracht. Hier wordt het erts gebroken tot een grootte van 100 mm en daarna omhooggehaald naar de oppervlakte om daar verder te worden verwerkt.

https://www.nemokennislink.nl/publicaties/de-ijzerertsen-van...