Over the course of many years, without making any great fuss about it, the authorities in New York disabled most of the control buttons that once operated pedestrian-crossing lights in the city. Computerised timers, they had decided, almost always worked better. By 2004, fewer than 750 of 3,250 such buttons remained functional. The city government did not, however, take the disabled buttons away—beckoning countless fingers to futile pressing.
Initially, the buttons survived because of the cost of removing them. But it turned out that even inoperative buttons serve a purpose. Pedestrians who press a button are less likely to cross before the green man appears, says Tal Oron-Gilad of Ben-Gurion University of the Negev, in Israel. Having studied behaviour at crossings, she notes that people more readily obey a system which purports to heed their input.
Inoperative buttons produce placebo effects of this sort because people like an impression of control over systems they are using, says Eytan Adar, an expert on human-computer interaction at the University of Michigan, Ann Arbor. Dr Adar notes that his students commonly design software with a clickable “save” button that has no role other than to reassure those users who are unaware that their keystrokes are saved automatically anyway. Think of it, he says, as a touch of benevolent deception to counter the inherent coldness of the machine world.
That is one view. But, at road crossings at least, placebo buttons may also have a darker side. Ralf Risser, head of FACTUM, a Viennese institute that studies psychological factors in traffic systems, reckons that pedestrians’ awareness of their existence, and consequent resentment at the deception, now outweighs the benefits. | طی سالیان متمادی، مسئولین شهر نیویورک بیشتر تکمههای کنترل را که زمانی برای تنظیم چراغهای عابر پیاده در شهر استفاده میشدند بی سر و صدا از کار انداختند. آنها به این نتیجه رسیده بودند که تایمرهای دیجیتال تقریباً همیشه بهتر عمل می کنند. تا سال 2004، کمتر از 750 تکمه از 3250 تکمه فعال باقی ماند. با این حال شهرداری تکمههای از کار افتاده که چیزی جز فشردن بیهوده و بی شمار انگشتان را در پی نداشتند، برنداشت. اوایل تکمهها بخاطر هزینهی حذفشان باقی ماندند. اما معلوم شد که حتی تکمههای غیرفعال نیز کارایی دارند. به گفته تال اُرون گیلاد از دانشگاه بن گوریون شهر نِگِو، اسرائیل، عابرانی که تکمه را می فشردند به احتمال کمتری قبل از سبز شدن چراغ از خیابان عبور میکردند. او که به مطالعه رفتار عابران پرداخته است می گوید؛ افراد اغلب تمایل به تبعیت از سیستمهایی دارند که ورودی آنها را خودشان داده باشند. ایتان آدار، متخصص تعامل رایانه و انسان در دانشگاه میشیگان - شهر آن آربور، معتقد است تکمههای غیرفعال مانند اثر دارونما عمل می کنند زیرا افراد حس کنترل بر سیستم های مورد استفاده خود را دوست دارند. به گفته وی دانشجویان او معمولاً در طراحی نرمافزارها تکمه Save قابل کلیکی را تعبیه می کنند که تنها نقش آن ایجاد اطمینان در کاربرانی است که نمیدانند با فشردن هر کلید عملیات به طور خودکار ذخیره می شود. او میگوید این مسئله را همچون یک حیله کوچک ولی خیرخواهانه برای مقابله با ذات خشک و بی روح دنیای ماشینی ببینید. این فقط یک جنبهی این موضوع میباشد. اما تکمه های دارونما حداقل در تقاطع خیابانها میتواند جنبه سیاهتری هم داشته باشند. رالف ریسر، مدیر مؤسسهای در وین به نام فاکتوم که به مطالعهی فاکتورهای روانشناسی در سیستمهای ترافیک می پردازد، معتقد است در حال حاضر تبعات ناشی از آگاهی عابران به چنین موضوعی و احساس خشم برآمده از این حیله در آنها بر مزایای آن غلبه دارد. |