Ce que je vais raconter de ma première nuit de New York fera sourire les Américains;
aussi bien est-ce dans ce but que je l'écris. Dans un livre du merveilleux Rudyard Kipling,
je me rappelle avoir lu les épouvantes du sauvage Mowgli la première fois qu'il coucha
dans une cabane close: l'impression de sentir un toit au-dessus de sa tête lui devint bientôt
si intolérable, qu'il fut obligé d'aller s'étendre dehors à la belle étoile. Eh bien! J'ai presque
subi cette nuit une petite angoisse analogue, et c'étaient les gratte-ciel, c'étaient les grandes
lettres réclames au-dessus de moi, c'étaient les grands tonneaux rouges montés sur leurs
échasses de fonte; trop de choses en l'air, vraiment, pas assez de calme là-haut. Et puis, ces
six millions d'êtres humains tassés alentour, ce foisonnement de monde, cette superposition à
outrance oppressaient mon sommeil. Oh! Les gratte-ciel, déformés et allongés en rêve! Un en
particulier (celui du trust des caoutchoucs, si je ne m'abuse), un qui surgit là très proche, un
tout en marbre qui doit être d'un poids à faire frémir! Il m'écrasait comme une surcharge, et
parfois quelque hallucination me le montrait incliné et croulant...
C'est dimanche aujourd'hui; le matin se lève dans une brume lourde et moite; il fera une
des chaudes journées de cette saison automnale qu'on appelle ici «l'été indien». Sur New
York pèse la torpeur des dimanches anglais et, dans les avenues, les voitures électriques
ont consenti une trêve d'agitation. Rien à faire, les théâtres chôment et demain seulement je
pourrai commencer à suivre les répétitions du drame qui m'a amené en Amérique. Mais dans
le voisinage, tout près, il y a Central Park, que j'aperçois par ma fenêtre, avec ses arbres déjà
effeuillés; j'irai donc là, chercher un peu d'air et de paix. | Она што ќе го раскажам за мојата прва ноќ помината во Њу Јорк сигурно ќе ги насмее Американците; затоа и пишувам. Се сеќавам дека имам прочитано во една книга од прекрасниот Рудјард Киплинг за стравовите на дивиот Могли првиот пат кога спиел во затворена колиба: чувството дека има покрив над глава наскоро му станало толку неподносливо што морал да оди да си легне надвор, под отворено небо. Па така, таа ноќ доживеав речиси ист страв, но тоа беа облакодерите, големите букви од реклами над мене, големите црвени буриња качени на железни ногарки; премногу нешта во воздухот, навистина, таму високо немаше доволно мир. А и овие шест милиони живи суштества настегани наоколу, овој човечки мравјалник, оваа претерана натрупаност ми го гуши сонот. Ах тие облакодери, ми се прикажуваа деформирани и издолжени во сонот ! А особено еден, (оној од фирмата за гуми ако не се лажам) ; еден што се издига тука, многу блиску, што е целиот од мермер, со тежина од која глава боли! Ме смачуваше небаре неподнослив товар, а понекогаш , во некое бунило, ми се прикажуваше и наведнат , како се руши... Денес е недела, утрото се раѓа во тешка и влажна магла; ќе биде топол ден за овој есенски период којшто овде го нарекуваат „индијанско лето“. Врз Њу Јорк тежи мртвилото на англиските недели, по авениите електричните автомобили се договориле малку да здивнат. Нема што да се прави, театрите не работат и дури утре ќе можам да почнам со пробите на драмата која ме доведе во Америка. Но во соседството, тука сосема близу, се наоѓа Сентрал Парк, можам да го видам од мојот прозорец, со неговите веќе соголени дрвја; ќе одам таму, во потрага по малку воздух и мир.
|